Kurkuma była używana w Azji od wieków i stanowi główny element Ajurwedy, medycyny Siddha, tradycyjnej medycyny chińskiej, Unani[14] i animistycznych rytuałów ludów austronezyjskich. Najpierw stosowano go jako barwnik, a później ze względu na swoje rzekome właściwości w medycynie ludowej.
Z Indii rozprzestrzenił się do Azji Południowo-Wschodniej wraz z hinduizmem i buddyzmem, ponieważ żółty barwnik używany jest do barwienia szat mnichów i księży. Kurkumę znaleziono także na Tahiti, Hawajach i Wyspie Wielkanocnej przed kontaktem z Europą. Istnieją językowe i poszlakowe dowody na rozprzestrzenianie się i stosowanie kurkumy przez ludy austronezyjskie w Oceanii i na Madagaskarze. Zwłaszcza populacje Polinezji i Mikronezji nigdy nie miały kontaktu z Indiami, ale powszechnie używają kurkumy zarówno jako pożywienia, jak i barwnika. Zatem prawdopodobne są również niezależne zdarzenia udomowienia.
Kurkumę znaleziono w Farmana, datowaną na lata 2600–2200 p.n.e. oraz w grobowcu kupieckim w Megiddo w Izraelu, datowanym na drugie tysiąclecie p.n.e. W tekstach medycznych asyryjskich pism klinowych z biblioteki Asurbanipala w Niniwie z VII wieku p.n.e. odnotowano ją jako roślinę barwiącą. W średniowiecznej Europie kurkumę nazywano „indyjskim szafranem”.
Nasze produkty z kurkumy, wolne od naturalnych i pestycydów, z dodatkiem ZERO, są obecnie gorąco sprzedawane w krajach i regionach, które lubią używać jej podczas gotowania. Dostępne są certyfikaty ISO, HACCP, HALAL i KOSHER.